ریحانه الزهرا

روزگار ناسازگار
گاهي اين نکته به ذهن مي‏آيد که آيا واقعا برخي زمانها، مکانها و يا عوامل و حوادث طبيعي در زندگي انسان دخالت دارند؟ آيا بدي و خوبي و شوم بودن را مي‏توان به روزها و روزگاران نسبت داد؟ امام هادي عليه‏السلام پاسخ اين پرسش را به يکي از يارانش توضيح داد.
حسن بن مسعود مي‏گويد: به محضر مولايم حضرت ابوالحسن الهادي عليه‏السلام رسيدم. در آن روز چند حادثه‏ي ناگوار و تلخ برايم رخ داده بود؛ انگشتم زخمي شده و شانه‏ام در اثر تصادف با اسب سواري صدمه ديده و در يک نزاع غير مترقبه لباسهايم پاره شده بود. به اين خاطر، با ناراحتي تمام در حضور آن گرامي گفتم: عجب روز شومي برايم بود! خدا شرّ اين روز را از من باز دارد! امام هادي عليه‏السلام فرمود: «يَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِي بِذَنْبِکَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؛ اي حسن! اين [چه سخني است که مي‏گويي] با اينکه تو با ما هستي، گناهت را به گردن بي‏گناهي مي‏اندازي! [روزگار چه گناهي دارد!]»
حسن بن مسعود مي‏گويد: با شنيدن سخن امام عليه‏السلام به خود آمدم و به اشتباهم پي بردم. گفتم: آقاي من! اشتباه کردم و از خداوند طلب بخشش دارم. امام فرمود: اي حسن! روزها چه گناهي دارند که شما هر وقت به خاطر خطاها و اعمال نادرست خود مجازات مي‏شويد، به ايام بدبين مي‏شويد و به روز بد و بيراه مي‏گوييد! حسن گفت: اي پسر رسول خدا!، براي هميشه توبه مي‏کنم و ديگر عکس العمل رفتارهايم را به روزگار نسبت نمي‏دهم. امام در ادامه فرمود: «يَا حَسَنُ اِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِيبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِي بِالأعْمَالِ عَاجِلاً وَ آجِلاً؛ اي حسن! به طور يقين خداوند متعال پاداش مي‏دهد و عقاب مي‏کند و در مقابل رفتارها در دنيا و آخرت مجازات مي‏کند.»[1] .
پی نوشته ها :
[1] بحارالانوار، ج 56، ص 2.

یه طلبه خوب اهل مطالعه است و همیشه سعی میکنه در باره همه چیز

جستجو کنه و راه درست را بشناسه و به بقیه معرفی کنه.

یه طلبه منتظر میتونه

با اخلاق خودش همه رو جذب مولا کنه

یه طلبه منتظر میتونه قرار هفتگی مهدوی با دوستاش داشته

باشه

یه طلبه منتظر در مورد چیزهایی که میخوره فکر میکنه

در باره مارک خورکی ها فکر میکنه

*توصیه اخلاقی مرحوم آقای بروجردی به اساتید فن

آقای بروجردی مطلبی می فرمودند که شهید هم دارند: «اساطین فن، باید قبل از شروع درس، یک حدیث اخلاقی برای آقایان محصلین بخوانند. چون این ها نوعاً فراغت ندارند تا قلوبشان را پاک و پاکیزه و مهیّای درک مطلب علمی کنند»!

خلاصه آن ها گفتند: برو به آقا بگو ما درس اخلاق می خواهیم! وقتی که من به ایشان عرض کردم، ایشان فرمودند: من برای ده هزار نفر آقایان اهل علم، از کجا استاد اخلاقی تهیه کنیم؟ یعنی ایشان حرف را رد نکردند و به فکر رفتند که برای این همه طلبه چه باید بکنند! فهمیدی داداش جان؟! معلوم می شود این، مطلب بزرگی است که آقایان باید به درس اخلاق حاضر شوند تا تحصیلاتشان ادامه پیدا کند و سودبخش بشود!

پدر یکی از طلبه ها که در مدرسه دارالشفا حجره داشت، آمد و حجره او را قشنگ و پاکیزه رنگ کرد و پرده های قلم کار اصفهانی و چراغ خوراک پزی آلمانی و. .. برایش گذاشت. این پسر گفت: «پدرم این کارها را کرده تا من درس بخوانم، ولی آنچه باید در من باشد که در رأس همه مسائل است و اگر چیزی جز آن نباشد، همان کافیست، در من نیست؛ من عشق به تحصیل ندارم و این مسأله مهم در من از بین رفته است»!

*هشدار! اخلاق با مطالعه درست نمی شود

من به شما هشدار می دهم! یک وقت نگویید: «نه بابا! درس اخلاق نمی خواهد! خودمان إن شاءالله به این مطالب می رسیم! خودمان کتب اخلاقی را مطالعه می کنیم و لازم نیست که به جلسه اخلاق برویم…»، نمی رسی باباجان! ما نمی توانیم خودمان را برسانیم، باید از همان اول که جامع المقدّمات را باز می کنیم، استاد اخلاق داشته باشیم؛ و الا تحصیلمان بریده خواهد شد و عشق تحصیلی از ما سلب می شود.

همه ما باید خود را برای روز حساب آماده کنیم، هر چه بارمان برای آن روز سبک تر باشد خیالمان راحت تر است، یکی از مسائلی که جواب دادن از آن سخت است، ثروت زیاد است که باید برای چگونه بدست آوردن و چگونه هزینه کردن آن پاسخگو باشیم.

آیه:

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

«الْمالُ وَ الْبَنُونَ زینَةُ الْحَیاةِ الدُّنْیا»[1] مال و فرزند، زینت زندگی دنیاست

آینه:

روزی دو شخص محترم که ساکن بمبئی بودند، حضور مرحوم حاج شیخ عباس محدث قمی می رسند و بخاطر علاقه ای که به این استاد بزرگوار داشتند اظهار تمایل می کنند هر ماه مبلغ 75 روپیه به ایشان تقدیم نمایند تا ایشان زندگی راحتی داشته باشند و بهتر به امور علمی و دینی رسیدگی کنند.

اما شیخ عباس قمی از پذیرفتن آن خودداری کرده و آن را نپذیزفت و در مقابل اعتراض یکی از فرزندان خود که از این کار پدر ناراحت بود، می گوید: آرام باش، من همین مقداری را هم که الان در زندگی خرج می کنم، نمی دانم فردای قیامت چگونه جواب خداوند متعال و امام زمان سلام الله علیه را بدهم در جواب این مقدار هم معطل هستم، چگونه توقع داری که بارم را سنگین تر کنم؟ [2]

پی نوشت

حضرت فاطمه (س) به عنوان مربی و معلم انسانهای ظلمت زده و غوطه ور در جهل و نادانی، با زیباترین شیوه ها آنان را آموزش می داد. آن بانوی فرهیخته چنان مردم را جذب می کرد که ساعات تعلیم و تعلم برای دانش طلبان لذت بخش ترین لحظات به شمار می آمد. گزارش زیر، یکی از جلسات آموزشی حضرت فاطمه (س) را نشان می دهد که به نقل از امام حسن عسکری (ع) آمده است:

روزی زنی نزد حضرت صدیقه طاهره (ع) وارد شد و گفت: خانم! من مادری پیر و ناتوان دارم که برخی از مسائل نماز را به درستی بلد نیست. مرا نزد شما فرستاده تا پرسشهای دینی وی را در نزد شما مطرح کنم و پاسخ صحیح آنها را به نزد او ببرم. حضرت زهراء (س) فرمود: بپرس! آن زن یک به یک سؤالات را می پرسید و پاسخ دریافت می کرد تا اینکه به ده پرسش و پاسخ رسید. او از کثرت سؤالات خجالت کشید و دیگر نپرسید و با کمال شرمندگی گفت: ای دختر رسول خدا! دیگر به شما زحمت نمی دهم. حضرت فاطمه (س) با کمال خوش رویی فرمود: هر سؤالی داری، بپرس و خجالت نکش! اگر شخصی اجیر شود که بار سنگینی را در یک روز از زمین به بالای پشت بام ببرد و در مقابل صد هزار دینار طلا بگیرد، آیا چنین شخصی از کار خود خسته می شود! آن بانوی پرسشگر گفت: نه. حضرت زهراء (س) فرمود: مثل من نیز همانند آن شخص اجیر است؛ من در نزد خداوند اجیر شده ام که در مقابل هر سؤالی که به تو پاسخ می دهم، مزد ارزشمندی را بگیرم. مزد من بیشتر از مرواریدهایی است که فاصله زمین و آسمان را پر می کند. آیا با این مزد بسیار و ارزشمند، من از پاسخ خسته می شوم! پس من شایسته ترم تا در برابر پاسخ به پرسشهای تو احساس رنج و زحمت نکنم. از پدرم شنیدم که فرمود:

«إِنَّ عُلَمَاءَ شِیعَتِنَا یحْشَرُونَ فَیخْلَعُ عَلَیهِمْ مِنْ خِلَعِ الْکرَامَاتِ عَلَی کثْرَةِ عُلُومِهِمْ وَ جِدِّهِمْ فِی إِرْشَادِ عِبَادِ اللَّهِ حَتَّی یخْلَعَ عَلَی الْوَاحِدِ مِنْهُمْ أَلْفُ أَلْفِ حُلَّةٍ مِنْ نُورٍ»

دانشمندانی که پیرو مکتب ما هستند، هنگامی که در روز قیامت محشور می شوند، نسبت به زیادی علوم و معارفی که کسب کرده اند و به اندازه کوششها و تلاشهایی که در راه هدایت و ارشاد بندگان خدا به کار برده اند، بر ایشان لباسهای کرامت و پوششهای آسمانی پوشانیده می شود؛ به طوری که وجود هر یک از آنان به وسیله یک میلیون لایه و پوشش نورانی آراسته شود.”

آن گاه از جانب خدای متعال در میان اهل محشر ندا داده می شود: ای گروهی که سرپرستی یتیمان آل محمدصلی الله علیه وآله را پذیرفته اید (یتیمانی که پدران روحانی و رهبران دینی خود را از دست داده اند و سایه پیشوایان معصوم علیهم السلام از بالای سرشان کوتاه شده است)! اینان شاگردان شمایند در دنیا و همان یتیمانی هستند که شما تکفّل کرده اید و وجود آنان را با دانش آراسته اید و آنان نیز به نوبه خود، شاگردان دیگری را پرورش داده و لباس علم به اندامشان پوشانده اند. آن گاه خداوند دستور می دهد که بر پاداش چنین دانشمندانی بیفزایند و در حد کمال به آنان تکریم کنند.[1]